Çok uğraştırıyorlar çok..."Meli malı" olarak anlatmakta mümkün ama olmuyor. Tam anlamıyla maddeleyip sıralanacak bir tecrübe değil. Ha bu arada kimin yetiştiği de tartışmalı. Öyle cevaplar alıyorum ki ben miyim çocuk diye düşünüyorum. Ama bildiğim bir şey var ki o da kurulan özel bağ. Bazen kızımla-oğlumla birlikte ortak bir cephe oluyoruz kime karşı pek tabi ki anneye (bunu bilerek mi yapıyorum elbette hayır ancak seni öyle bir maniple ediyor ki bu büyümüş de küçülmüş yaratık).
Sanırım tüm aileler birincil olarak çocuklarının başarılı olmalarını istiyor. Bu istek son derece normal ve masum gibi görünmekle birlikte bir iki tahtası eksik. Mutluluk dilemeli aileler, sonra başarı nasıl olsa geliyor. Peki mutluluğun genel geçer formülü var mı? En önemli takıntı 24 saat X 7 gün X 12 ay mutlu olma-kalma beklentisi. Yok böyle bir şey. O zaman mutlu olmak anlara bağlı. Kısaca anlar yaratılmalı. Bu da bizi sürenin uzunluğundan çok derinliği meselesine getiriyor. Çok nitelikli bir 3 dakika hem yaşandığı anda hem de hatırlandığı anlarda insanı mutlu etmeye yetiyor.
Çocuklar bir hazine ve bu hazinenin her gün parlatılması önemli bir rutin. Söylemeye çalıştığım konu odaklanma. Odaklanabilen çocuk (kendini verebilmek) inanın birçok sorunu ebeveynine dahi ihtiyaç duymadan bağımsız bir birey olarak çözebiliyor. Sadece çözmüyor çözüm alternatifleri üretip içinden en stratejik işe yarar olanı seçiyor. Odaklanma oyunları. acayip işe yarıyor. Önünden geçtiğin vitrindeki kıyafetin rengini sormak gibi. Hani birde gürültüsüz ortamda odaklanması gerekir gibi bir takıntımız daha var ya. Aslolan gürültülü ortamlarda odaklanabilmek. Bunu nasıl sağlayacağınız ise alışkanlıklarınıza bağlı. Kendinizi iyi gözlemleyin. Aynınızdan bir tane daha mı yetiştirmek istiyorsunuz? Elde eder o zaman iki! Çocuğunuz siz olmak zorunda değil, çocuğunuz sizden çok farklı olmak zorunda da değil. Gevşeyin biraz. Hata yapmalarına izin verin çünkü hatalar aslında öğrenme fırsatlarıdır, değil mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder