Kötülük bir gün hepimizi, sizi de ziyaret edebilir…
Mesaj ulaştıran tüm araçlar rutine bağlamış. Kötülük icra edildikten sonra kötü yakalanıyor. Yanında polis kameralar kötü ve kötüyü yakalayanı doğru açıdan çekmenin derdinde. Biri öylesine soruyor “… Pişman mısın?”. Pişman mı acaba diye yüzde bir işaret arıyor insan… Kimi anında kameramana saldırıyor, kimi muhabire. Ama tavır rutin. Ya salınacağını bilen pişmiş kelle, yaptığından mağrur bir dik baş tutuşu, ya da öfkesi burnunda nereye saldıracağını bilmeyen yeni hedef arayan birisi.
Adamın doğasında bir kere yaptığı kötülüğü kötülük olarak görmeme var, neden pişman olsun. Kötülüğünü örten kendine göre bir gerekçesi muhakkak var. Yaptığı iş kendine kötü görünmeyene bu kötü demekle bunu kabul etmesi zor. Hatta, kötülükten övünmezse şaşmayın.
Aslında kötülük esiri olanların ortak bir noktası var…İnkaaaar, savunma ve sonra saldırı. Sorumluluğu başkasının üzerine atarlar. Kötülerin ortakları vardır böylelikle her zaman yanlarında topun ağzına konacak birileri bulunur. Bunlar, birbirlerinin başkaları tarafından bilinmesini istemedikleri mahrem bilgilere sahip oldukları için birbirlerine yaslanırlar. Aslında kendilerine en zararı verecek kişide kötülükteki ortaklarıdır.
Kötülüğe nasıl başlar insan…Ufaktan ufaktan. Engel yaşamazsa kötülüğün derecesi ve şekli değişebilir. Tipik özellikleri arasında sevgisiz olmaları, zarar verdiklerinin yerine kendilerini koyamamaları, hatasız olduklarına inanmaları.
Kötülük yaparken aslında ne kadar gizlide kalmak isteseler de bir yandan yaptıklarının bilinmesinden haz alırlar.
Sonları yok mudur bunların. Elbette…Kolay çözülürler…
Ancak kötü bir haberim var. Zalim ve kurban arasındaki korelasyonun %30 civarında olduğunu bulan bir meslektaşım var. Yani her mazlum kurban bir gün zalime dönüşebilir.
O zaman daha çok pişmiş kelle görecek gibiyiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder